Οι Κρητικοί καταναλώνουν μεγαλύτερες ποσότητες αρνιού και κατσικιού και λιγότερο μοσχαρίσιο και χοιρινό κρέας. Η παραδοσιακή κτηνοτροφία στηρίζεται στον πλούτο και τη θρεπτική αξία των βοτάνων που φύονται στα βουνά και αποτελούν βασική τροφή των ζώων.

Από τους πιο γνωστούς τρόπους ψησίματος του κατσικιού και του αρνίσιου κρέατος είναι το “οφτό ή αντικρυστό” . Το οφτό κρέας ή αντικρυστό, το ψήνανε παλιά μόνο στις ορεινές περιοχές και συνήθως από άντρες βοσκούς. Τους εξυπηρετούσε ο τρόπος που το ψήνανε γιατί δεν είχαν στους χώρους βοσκής μαγειρικά σκεύη. Αφού έσφαζαν το ζώο, το ξεραχίζανε και το έκαναν τέσσερα κομμάτια, Κάθε κομμάτι το περνούσαν από μία ξύλινη σούβλα από ξύλο ασφενδάμου και αλατίζανε το κρέας. Ορισμένοι βοσκοί, κάνανε τη λεγόμενη οτερμενιά. Έβρισκαν, δηλαδή, κατάλληλες πέτρες, τις τοποθετούσανε σε σχήμα τετράγωνου και έβαζαν επάνω τις σούβλες με το κρέας. Στη μέση και σε σωστή απόσταση (ούτε πολύ κοντά, ούτε μακριά) έβαζαν ένα σωρό από ξερά ξύλα. Άναβαν τη φωτιά και το κρέας ψηνότανε με τη φλόγα. Το κρέας λοιπόν ήτανε αντίκρυ στη φωτιά (αντικρυστό) και όχι πάνω στη φωτιά. Το αφήναν έτσι για τρία τέταρτα και ύστερα το γύριζαν από την άλλη μεριά. Το μυστικό για να γίνει το οφτό κρέας νόστιμο είναι το λίπος.

Το απάκι, καπνιστό χοιρινό, τα σύγκλινα και τα ξιδάτα λουκάνικα αποτελούν χαρακτηριστικούς μεζέδες στο τραπέζι των Κρητικών. Η ιδιαίτερη διαδικασία της παρασκευής τους έχει να κάνει με το «κάπνισμα» του χοιρινού χρησιμοποιώντας αρωματικά φυτά όπως θυμάρι, φασκομηλιά ή δάφνη, τα οποία δίνουν μια ιδιαιτερότητα στη γεύση. Η διαδικασία έχει να κάνει με τη φυσική διατήρηση του κρέατος και την κατανάλωση του σε μικρές ποσότητες κατά τη διάρκεια του έτους. Σήμερα, το απάκι αντικαθιστά πολλά αλλαντικά ιταλικής και ισπανικής προέλευσης στην Ελληνική δημιουργική κουζίνα.